Rozdział 33 - Pierwsze starcie z Horkruksem - Srebrny Diadem

Klik

Gdy tylko Harry się obudził, usłyszał stłumiony głos, jakby ktoś go wołał. Słyszał wokół siebie jeszcze inne głosy i czuł, że nie jest tu sam. Ponownie zasnął, ale tym razem nie miał żadnych snów.

Pół godziny później...

Młody Potter obudził się na miękkim łóżku, ale czuł coś dziwnego, jakby ktoś dotykał jego czoła jakimś wilgotnym materiałem. Chciał unieść rękę, ale stwierdził, że będzie to trudne. Poczuł, że jego ręce są jak z ołowiu. Jęknął w odpowiedzi. W tym momencie usłyszał czyjś głos, ale nie był to głos ani Lily, ani Jamesa, ani też Syriusza, a nawet jego największego wroga, Lorda Voldemorta.

- Harry, jak się czujesz? – Zielonooki powoli otworzył oczy i zobaczył niewyraźną twarz profesora.

- Pan... profesor? – spytał.

- Tak, Harry. To ja – potwierdził mężczyzna.

- Dyrektorze... – zaczął Potter.

- Ciśś... Już spokojnie – mężczyzna ocierał jego czoło i przytrzymywał, by leżał, lecz młodzieniec nie chciał. Harry wstał powoli, założył okulary i rozejrzał się. Nagle zdał sobie sprawę, iż był to... JEGO pokój w Dolinie Godryka! To, co było zaskakujące to, to, że nie czuł tego osłabienia, jakie powinien czuć będąc w tym pomieszczeniu ostatnim razem. Jak było, gdy wchodził tu z rodzicami i Syriuszem.

- Dyrektorze, wiem, co naprawdę wydarzyło się 16 lat temu – powiedział niecierpliwie do starszego mężczyzny.

- Ale, Harry... - odezwał się Ashe stojący naprzeciw jego łóżka – Przecież wszyscy wiedzą, co się wtedy wydarzyło – oznajmił.

- Ale, Ashe, ja wiem, co NAPRAWDĘ się wydarzyło! Znaczy się, wiem kim stał się mój ojciec i poco Voldemort tak naprawdę przybył do domu moich rodziców. A ściślej, chciał mnie mieć... żywego – ostatnie słowo wyszeptał. Zrobiło się cicho.

- Jak to? - spytał Ashe. Harry opowiedział, co się dokładnie wydarzyło, gdy przeniósł się do przeszłości we śnie.

Po kilku minutach skończył, a Percy, który również był w pomieszczeniu, powiedział:

- Panowie, uważam, że powinniśmy wyruszać do Londynu po Horkruksa tak, jak postanowiliśmy wcześniej. - wszyscy, prócz Harry'ego, się z nim zgodzili.

- Ale jak to? - spytał najmłodszy.
- Harry, posłuchaj. Dyrektor, ja i Ashe przenieśliśmy cię tu, gdy ty byłeś nieprzytomny. Wiedzieliśmy, że bardzo będziesz chciał iść z nami, więc gdy spałeś przenieśliśmy cię tutaj. Majaczyłeś o tamtej nocy, więc uzgodniliśmy wspólnie, że tu cię zaniesiemy – wyjaśnił Percy.

- Rozumiem. Chodźmy więc zniszczyć jego Duszę. - powiedział z entuzjazmem.

 

~~*~~

 

Londyn...

Wyszli i deportowali się blisko sierocińca, ale już ktoś tam był i najwyraźniej czekał na nich.

- Nicole? Jack? – zdziwił się Harry widząc swoje rodzeństwo – Co wy tu robicie? – W odpowiedzi Nicole przypomniała fragment poniższej przepowiedni:

- "...Poznają tajemnicę Czarnego Pana i pokonają go.... Jednak jego pierwsza klęska obudzi Mrocznego Lorda. Strzeżcie się!...". Musimy tę część proroctwa wykorzystać – zakończyła Nicole.

- Rozumiem. Albusie, idź powiedzieć przełożonej sierocińca, że chcemy się rozejrzeć po budynku. Ashe, ty zabezpiecz budynek przed jego rozwaleniem, gdy będziemy szukać tego horkruksa, gdyż możemy go przypadkiem zniszczyć. Musimy to zrobić własnoręcznie. Nicole, Jack wy pójdziecie ze mną. Percy, na wszelki wypadek ewakuuj dzieciaki i personel z budynku. Chodźmy – Weszli do budynku. Wewnątrz było inaczej, gdy był tu ostatnio. Było tu teraz kolorowo. Personel i sieroty mieli różnokolorowe ubrania. Dzieciaki były ubrane w, nie szare, ale biało-granatowo-czerwone stroje, wyglądały jak mundurki. Każde dziecko miało na sobie białą bluzkę. Dziewczynki nosiły granatowe sukienki i białe skarpetki aż do kolan, a chłopcy tego samego koloru spodnie. Na nogach miały śliczne ciemne buty. Przy szyi miały wymyślny krawat. Na każdej bluzce mundurka z lewej strony bluzki miały jakiś symbol. Chyba herb, a pod nim nazwa i adres owego sierocińca oraz imię i nazwisko danego dziecka. Albus skierował się do jakiejś młodej kobiety i spytał o dyrektorkę. Ta zaprowadziła ich na parter. Gdy się znaleźli w ładnym pokoju poczekali z minutę, aż w końcu przyszła.

- Dzień dobry. Nazywam się Samantha Lenelis*. W czym mogę pomóc? – przywitała się.

- Dzień dobry. Nazywam się Albus Dumbledore. Byłem tu ponad szcześćdziesiąt lat temu. To moi towarzysze: Percy Levender, Ashe Wilson oraz Harry, Jack i Nicole Potter – przedstawił ich po kolei, a oni tylko skinęli głową z szacunkiem lub uścisnęli jej rękę witając się.

- Przybyliśmy tutaj, bo w nocy 31 grudnia 1926 urodził się tutaj niejaki Tom Marvolo Riddle. Skończywszy pełnoletność mógł tu wrócić i coś tutaj schować, ale nie wiemy w jakim miejscu i co dokładniej. To mogło by być coś małego, jakiś przedmiot z jakimś zwierzęciem na wierzchu – wyjaśnił Percy. Teraz odezwała się Nicole:

- Niech pani nam powie czy jest jakieś miejsce w tym budynku, którego unikają wszyscy? – spytała.

- Zarówno jak i wy personel oraz dzieci? – zakończył swoim pytaniem Harry. Kobieta zamyśliła się i odparła:

- Tak, jest takie miejsce. Na strychu. Ale o, co chodzi? – spytała.

- Później pani wyjaśnimy. Percy, idź z panią Lenelis i ewakuuj wszystkich z sierocińca, a po drodze wyjaśnij dlaczego to robimy. Ashe, zabezpiecz go, by nie wybuchł – poradził mu Harry. Kobieta była lekko wystraszona słowem "wybuchł".

- Dobra – powiedzieli jednocześnie i poszli w jakiś zaułek.

- Pani Lenelis, proszę za mną – odezwał się Percy.

- Jack, Nicole wy chodźcie ze mną – nakazał Harry rodzeństwu i poszli w kierunku schodów prowadzących na strych. Szli schodami na samą górę. Gdy we trójkę weszli do pomieszczenia zauważyli nie tylko brud, kurz, porozbijane meble i różnorodne inne rzeczy, ale też wyczuli dziwną moc.

- Nie podoba mi się tutaj – odezwał się Jack.

- Ani mnie – dodała Nicole.

Tymczasem na dole...

Po wyjaśnieniach Ashe'a poco tu naprawdę przybyli, wraz z Percym i Albusem na czele ewakuowała dzieci. Reszta personelu z budynku pomagali im. Nagle znikąd pojawiły się dwie postacie. Gdy Dumbledore usłyszał trzask towarzyszącemu aportacji rozejrzał się i zauważył dwoje ludzi.

- Alastor? Agnes? Co wy tu robicie? – spytał Percy.

- Dyrektorze, moja siostra zaraz wypowie kolejną przepowiednię. Niech pan zawoła tych, których pan tutaj przyprowadził. Szybko – poprosił młodzieniec, podtrzymując siostrę.

- Dobrze. Niech Agnes się wstrzyma jeszcze chwilę – po czym skontaktował się z Potterami i Wilsonem:

~ 'Ashe, Harry, Jack, Nicole, słyszycie mnie?' ~ spytał telepatycznie.

~ 'Tak. Słyszymy pana, profesorze. Czy coś się stało?' ~ spytała Nicole za wszystkich.

~'Na dole są bliźniaki Hoof. Alastor powiedział, że jego siostra wypowie zaraz przepowiednię. Przyjdźcie do holu. Szybko' ~ poprosił. Tak zrobili. Przyszli wszyscy, zanim mężczyzna zdążył mrugnąć okiem.

- Co się stało? – spytał Jack rodzeństwa Hoof.

- Cierpliwości – odezwał Alastor. Nie minęły dwie chwile, gdy nagle Agnes zesztywniała i zaczęła mówić monotonnym pozbawionym emocji głosem:

- "Jesteście we właściwym miejscu... Zło czające się w tym budynku jest groźne i niebezpieczne... Uchrońcie setę dusz niewinnych! Nie tylko magią pokonajcie Zło, ale też odwagą i przebiegłością" – po tym ostatnim słowie zemdlała, ale brat ją przytrzymał i położył ostrożnie na podłodze.

- Co to może znaczyć? – spytał Harry.

- Chyba wiem – Wszyscy spojrzeli na Alastora – Jesteśmy w tym sierocińcu, co nie? Szukacie horkruksa, prawda? A on jest tym złem. "...Nie tylko magią pokonajcie Zło, ale też odwagą i przebiegłością". Sądzę, że nie tylko na magii będziemy polegać. Musimy być odważni, by go pokonać – wyjaśnił.

- No dobra, niech ci tam będzie. Percy. Ashe czy ewakuowaliście już ludzi z sierocińca? – spytał.

- Zostało jeszcze kilka osób z personelu i już się bierzemy do roboty – powiedział Percy i poszedł z panią Lenelis do jednego z pomieszczeń.

- Dobrze. Jack, Nicole, Ashe chodźcie za mną, a pan profesorze, niech nas ubezpiecza. Tak na wszelki wypadek – i poszli w kierunku schodów.

- A my? - spytała Agnes, która przed chwilą się obudziła i dowiedziała od brata jaką wypowiedziała przepowiednię i o czym rozmawiają. Harry spojrzał na nią i odpowiedział:

- Wy ochrońcie okoliczne budynki, gdyby wybuch je uszkodził. Trzeba wezwać też Artura Weasley'a, by coś zrobił z bałaganem, który zrobimy – nakazał i wszedł na samą górę z czwórką towarzyszy. Wszedłszy na strych wyjęli różdżki i zaczęli szukać tej dziwnej mocy. Po chwili ją znaleźli. Jej źródło było... w podłodze?

- Zajrzyjmy do środka – zaproponował Ashe.

- Nie, zaczekajcie. Chcę coś najpierw sprawdzić – powiedział Harry i podszedł do miejsca, gdzie była ta moc. Zacisnął oczy i otworzy je. Spojrzał w dół i zobaczył...

- Tam jest dementor! Ashe, wysadź tę podłogę, ale ostrożnie. Zrób to tak, aby nie rozwalić podłogi, na której stoimy i sufitu na dole – poprosił.

- Co jeszcze widzisz, Harry? – spytał Albus.

- Hmmm... Jakieś pudełko, a wewnątrz niego Diadem Roweny. Wokół niego jest czarna poświata – odpowiedział, zaciskając ponownie oczy.

- Biorę się za niego – postanowił Percy, wyciągając różdżkę.

- Nie, Percy to niebezpieczne! – zawołał profesor.

- Albusie, czy ty nie wiesz, że horkruks jest niczym w porównaniu z Lordem Lordów?! – zawołał Percy z oburzeniem i paniką jednocześnie.

- Kim?? – spytali wszyscy zgromadzeni.

- Kiedy indziej wam o tym opowiem – odpowiedział wymijająco – W tej chwili jest ważny horkruks – powiedział, nachylając się nad podłogą – Musimy go zniszczyć, a potem poszukać innych i także je zniszczyć, a na końcu zabić Voldemorta – odparł. Wszyscy spojrzeli po sobie, potem skupili się na zadaniu. Najpierw Ashe wysadził podłogę, by przynajmniej zrobić w niej dziurę i wyjąć to, co tam było, ale nie dziurawić sufitu piętro niżej. Nagle zrobiło się niemiłosiernie zimno. Wszyscy odskoczyli do tyłu tak szybko, jak mogli. Harry'ego, Percy'ego i Jacka sparaliżowało ze strachu, za to Nicole zemdlała wypuszczając różdżkę z ręki, która potoczyła po podłodze blisko dziury. Z owej dziury wystrzelił najprawdziwszy klawisz azkabański. Lepkie powietrze stało się zimniejsze, gdy potwór wciągnął powietrze. Harry już słyszał krzyk matki, przeplatany z krzykiem Snape'a wymawiającego formułę zaklęcia uśmiercającego oraz Voldemorta wołającego zaklęcie Cruciatus na niego podczas tortur w te wakacje. Z tyłu rozległ się krzyk Dumbledore'a:

- Expecto Patronum! – Harry i Percy z trudem skupili się na najszczęśliwszym wspomnieniu, wymawiając to samo zaklęcie. Harry skupił się na Ronie, Hermionie i Eleine, a także z faktu, iż będzie ojcem. Percy zaś skupił się na Alii, Martha'cie i wspólnie spędzonych dniach z nimi. Z różdżki wystrzeliły dwa srebrne jelenie i natarły na dementora. Z różdżki Percy'ego wystrzelił jaśniejszy i nieco większy. Z różdżki Albusa wyleciał srebrny feniks. Dementor został odpędzony przez trzy Patronusy i wyleciał przez otwarte okno – Wszyscy cali? – rozległo się pytanie z ust Albusa.

- Taa – odezwał Ashe, wstając z podłogi.

- Jakoś ujdzie – odezwali się jednocześnie Percy i Jack.

- Harry, w porządku? – spytał starzec podając mu pomocną dłoń.

- Tak – odpowiedział, pozwalając, by mężczyzna pomógł mu wstać – Gdzie Nicole? – spytał. Wszyscy spojrzeli w stronę, gdzie leżała rudowłosa.

- Jest nieprzytomna. Zostawmy ją. Później się nią zajmiemy – powiedział Albus. Percy spojrzał najpierw na starca, potem na siostrę, a następnie na pudełko. Ów pudełko leżało niewinnie w dziurze.

- Co teraz? – spytał Ashe, spojrzawszy na przedmiot. Wszyscy jeszcze lekko zszokowani po starciu z dementorem podeszli do dziury. Percy lekko się trząsł, Jack wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć. Albus za to całkiem dobrze się czuł, bo śmiało podszedł szybkim krokiem do Percy'ego i Harry'ego pochylających się nad dziurą. Pudełko na szczególnie niebezpieczne nie wyglądało. "Pozory mylą.". Usłyszał w głowie głos matki. Harry zaryzykował i szturchnął je końcem różdżki. Nic się nie stało.

- Ryzyko matką wynalazców – szepnął i wziął pudełko do rąk. Było lekkie, ale zamknięte – Alochomora – powiedział Harry. Stary, zgniły zamek odskoczył. Serca wszystkich zgromadzonych waliły jak oszalałe (wyjątkiem była Nicole, która była wciąż nieprzytomna). Puls z osiemdziesięciu podskoczył im do dwustu. Potter uchylił wieko i ujrzał piękny Srebrny Diadem z wyrytymi dwoma literami "RR" i słowami pod spodem: "Kto ma olej w głowie, temu dość po słowie" oraz z dwoma nefrytami. Jeden w kształcie serca, a drugi łzy. Wziął go do ręki i nagle poczuł, że Artefakt drży. Gwałtownie odrzucił go od siebie.

- Uważajcie! – ostrzegł Dumbledore towarzyszy. Zerwał się na nogi szykując się na najgorsze. Dobrze zrobił, bo rozległ się potężny ogłuszający huk, który wstrząsnął całym budynkiem. Nagle Diadem uniósł się w powietrze na kilka metrów. Szybko wirując wokół własnej osi wystrzeliwał we wszystkie strony dziwne refleksy. Lodowaty wiatr chlastał ich po twarzy. Mało brakowało, a upadliby – Percy, czy wszyscy zostali ewakuowani z budynku?! – krzyknął Albus, widząc go przez lekko uchylone oczy zauważając wchodzącego do pomieszczenia i celującego w magiczny przedmiot.

- Telepatycznie zapytałem Alastora! Odpowiedział mi, że są już w bezpiecznym miejscu z dala od sierocińca! – odkrzyknął Percy. Huk ponownie wstrząsnął fasadami sierocińca, a niektóre rzeczy na strychu zaczęły się przewracać. Ashe dopadł (z trudem) Harry'ego.

- Co się dzieje?! – krzyknął Jack zakrywając rękoma twarz.

- Nie chcesz wiedzieć!! – zawołali jednocześnie Albus i Percy.

- UWAŻAJ!! – Tym razem to Harry rzucił się na Ashe'a, zbijając go z nóg. Z Diademu zaczęły wylatywać jaskrawe srebrno-zielone promienie.

- Zaraz zobaczysz, co się stanie! – powiadomił Percy brata-Puchona. Kolejny huk wybił okna.

- REDUCTIO! – ryknął niespodziewanie Jack.

- JACK, NIE!!! – również ryknął Percy w panice. Najpierw rzucił się na Jacka, a potem przeturlał się po podłodze, obejmując go, jak matka dziecko. Promień odbił się od artefaktu, niszcząc wszystko, co było na jwgo drodze. Wszyscy, w wirze lodowatego wiatru, kawałków szyb i tego typu rzeczy, zobaczyli coś okropnego. Z Artefaktu wyłonił się jak duch szesnastoletniego Toma Marvolo Riddle'a z założonymi ramionami na piersi. Uśmiechał się cynicznie, patrząc na zgromadzonych.

- Proszę, proszę. Potterowie i ich kumple, a nawet sam Albus Dumbledore mnie zaszczycili – wycedził jadowicie w mowie węży. Harry zerwał się na nogi. Jack i Ashe z trudem gramolili się z podłogi. Wiatr wytrącał wszystkich z równowagi.

- Co to za jeden?! – wrzasnął Jack. Harry przez chwilę zastanawiał się co zrobić: ryknąć histerycznym i nieopanowanym śmiechem, wyć ze strachu, czy najzwyczajniej w świecie się rozpłakać.

- Mamy zaszczyt się spotkać w większym gronie – Voldemort postąpił w stronę smaganych wiatrem czwórki. Patrzył bezlitośnie na Percy'ego. Obaj naraz zauważyli samotną różdżkę Nicole, która na widok młodzieńca ponownie zemdlała.

- HARRY, ALBUSIE, RÓŻDŻKA NICOLE!!! – wrzasnął Percy. Obaj równocześnie rzucili się ku niej, ale Voldemort, ze względu, iż profesor Dumbledore był starym i wolniejszym mężczyzną, zdążył dobiec do różdżki Rudej.

Ziuu! Łup!

Riddle przeleciał błyskawicznie między nimi, powodując, że obaj się zderzyli głowami. Nim wszyscy się zorientowali Riddle miał już różdżkę w ręku.

- I znowu popełniłeś podstawowy błąd, Levender... - zadrwił Horkruks z bezczelnym uśmiechem – Nie doceniasz mojej...

- I TAK CIĘ POKONAM! - wrzasnął pół-wampir. Chwiał się, ale czuł autentyczną desperację.

- Crucio! – zaklęcie Riddle'a niespodziewanie śmignęło ku Ashe'owi. Ten wrzasnął przeciągle i upadł, zwijając się w kłębek.

- DRĘTWOTA! – wrzasnął Harry.

- Jesteś idiotą, Potter! – wrzask Riddle'a dźgnął go w bębenki. Zaklęcie ominęło go szerokim łukiem. Tylko Harry'ego i Ashe'a zdziwiło to, ale nie Albusa i Percy'ego. Jack za to nie był w stanie zastanowić się co się właściwie się dzieje – Nie nauczyłeś się niczego?!?! AVADA KEDAVRA!! – Jack nie zdążył się uchylić, gdyż nie wiedział co Ślizgon powiedział, bo wypowiedział zaklęcie w mowie węży.

- JACK, PADNIJ! – Puchona uratował cud, jakim był Ashe, który resztką sił szarpnął go na ziemię, tym samym zwalając chłopaka na siebie. Wilson jęknął z bólu.

- PRZEKLĘTY GŁUPCZE! – Riddle w piekielnej furii wzniósł się w górę. Ryk wiatru i jego zimno wzmogło się prawie dwukrotnie – PETRIFICUS TOTALUS!

- REDUCTIO! – wydarł się Percy, zbijając urok Voldemorta rykoszetem.

- Jack, Percy, Harry trzeba zniszczyć Diadem! – zawołał Dumbledore.

- Nie, Dumbledore! – Riddle w krwiożerczym, wręcz nieludzkim szale rzucił się na zielonookiego chłopaka niczym lew na antylopę gnu. Harry odskoczył, potykając się o coś i uderzając boleśnie kręgosłupem o starą szafę. Riddle wyhamował.

Zaczęła się klasyczna zabawa w kotka i myszkę.

- PROTEGO! – ryknął Harry, odbijając Cruciatusa. Wicher szalał – Ashe, Jack żyjecie?!

- Tak! – zawołali jednocześnie.

- JUŻ NIEDŁUGO! – wrzasnął Tom Riddle, ciskając zaklęciem w blondyna. Ashe ponownie wrzasnął przeciągle i chwycił leżący wśród pobojowiska artefakt. Zasłonił się nim przed śmiertelnym zaklęciem. Wszystkich zatkało na ułamek sekundy. Każdemu serce waliło jak oszalałe. Każdy patrzył na scenę jaka przed nim się odbyła. Śmiertelny czar łupnął w Diadem rozbijając go w setkę odłamków, które rozprysnęły się we wszystkie strony, kalecząc do krwi nie tylko Ashe'a, ale także Harry'ego i Percy'ego, którzy stali najbliżej. Huk i wrzask, nieludzi wrzask, wstrząsnął budynkiem sierocińca. Dach zaczął się walić.

- ALBUSIE, NAD TOBĄ!!! – Harry na wpół oślepiony wiatrem rzucił się do przodu, wybijając mężczyznę spod linii wolnego spadu belki stropowej. Ciemność przesłoniła mu wzrok. Ostatnie co zapamiętał, to uścisk dłoni Ashe'a na nadgarstku.

 

~~*~~

 

Londyn...

Ashe, Harry, Percy, Jack, Nicole i Albus zostali eskortowani do Św. Munga. Byli tam trzy dni, ale gdy zostali wyleczeni wrócili do szkoły.

Na miejscu zastali swoich przyjaciół: Dracona, Rona, Hermionę, Mary i Eleine.

- Gdzie wy byliście?! – wrzasnęła Hermiona do przybyłych, jakimi byli Jack, Harry, Ashe i Percy.

- Przestań, Hermiono! Jeśli chcesz wiedzieć, gdzie byłem z rodzeństwem oraz Ashe'em i dyrektorem. I czemu John musiał mnie zastępować przez ten czas na lekcjach, to powiem ci, że zniszczyłem jednego z horkruksów Voldemorta – wyjaśnił.

- Poważnie? – spytała zaskoczona dziewczyna.

- Tak. Wiecie, muszę coś sprawdzić w bibliotece – i poszedł na górę, a oni za nim.

Znalazłszy się w wyżej wymienionym pomieszczeniu, zobaczyli przyjaciela w dziale o animagii.

- Animagia? – zdziwił się Ron.

- Tak. Jak chcecie – powiedział szukając książki – możecie razem ze mną ją poćwiczyć... O, jest. Posłuchajcie...:

Animag jest to czarodziej umiejący zmieniać się w dowolne zwierzę nie tracąc przy tym swojej świadomości i magicznej mocy zyskując za to, prócz innego kształtu, zdolność porozumiewania się z innymi zwierzętami i ich cechy.

Animagia jest bardzo trudną sztuką, dlatego nie wszystkim czarodziejom udaje się ją posiąść. Inną rzeczą jest zamienienie przez czarodzieja innego człowieka w jakieś zwierzę. Wówczas ów zamieniony osobnik nie tylko ma kształt i wygląd danego zwierzęcia, ale i jego mózg.

Jak przemienić się w animagiczne zwierzę?
Oto trzy podstawowe kroki jak to zrobić:

1. Najpierw pomyśl o zwierzęciu, w którego chcesz się zmienić.

2. Następnie się skupiasz na czymś przyjemnym lub na jakimś miłym wspomnieniu z dawnych lat, bądź możesz pomyśleć o swych bliskich, którzy byli animagami.

3. Jednocześnie wypowiedz zaklęcie Anime.

Nauka może potrwać nawet trzy lata, ale są niektóre wyjątki. Osobą, którą opanował tę sztukę najkrócej w tym stuleciu jest Albus Dumbledore, a nauczył się jej w dwa miesiące.

___________________________________________
Od autorki:
* Lenelis – Jest to wymyślona przeze mnie postać, ale czy pani Cole jest nieśmiertelna jak Voldemort? Ależ oczywiście, że nie! Przecież ona już dawno powinna nie żyć! Więc musiał ją kimś zastąpić, co nie?

Rozdział 32 - Podróż do przeszłości

Klik

We śnie...

Pojawił się w jakim pustym i ciemnym pomieszczeniu. Czuł czyjąś obecność.

- Kto tu jest? – spytał.

- Spokojnie, Harry – rozległ się czyjś głos. Znał go. Po chwili na lewo od niego pojawiła się postać Syriusza.

- Nic ci tu nie grozi – odezwał się czyjś inny głos z oddali. Nie był zbyt wyraźny i nie mógł poznać czy to kobieta, czy mężczyzna, ale był łagodny. Trochę go uspokajał.

- Jesteśmy z tobą – rozległ się czyjś inny znany mu głos. Również znajomy. Kolejna postać podeszła do niego, ale tym razem ją poznał. Był to James Potter – jego ojciec.

- Wszystko jest w porządku, kochanie. Jesteś bezpieczny – Ponownie odezwał się ten drugi głos. Tym razem zdołał go rozpoznać. Był to kobiecy głos. Obejrzał się. Zobaczył rudą kobietę.

- Mama? – spytał. Kobieta kiwnęła głową – Czy wy... czy wy naprawdę tu jesteście? Czy ja umarłem? – spytał.

- Na chwilę twoje serce stanęło – wyjaśnił.

- Żadne mi pocieszenie – burknął. James i Syriusz wymienili spojrzenia.

- Harry, to był jedyny sposób, by z tobą porozmawiać – odezwał się tym razem Syriusz.

- Nie martw się – Lily zrobiła krok ku synowi, gdyż ten zwiesił głowę ze smutkiem – Twoi przyjaciele robią wszystko, by cię ocalić. Jednak my chcemy ci pokazać coś, o czym powinieneś wiedzieć już od trzech lat – oznajmiła kobieta.

- Nikt ci tego nie pokaże, gdyż tylko Voldemort to widział, a James i Lily byli tego świadkami, ale niestety... – tu Łapa zawiesił głos, ale po chwili dokończył: – umarli i nie mogli tego powiedzieć, bo ty i twój brat byliście za mali na taką wiedzę. Za to ja mogę ci tylko pokazać co było w międzyczasie – wyjaśnił mu Syriusz.

- Ja ci pokażę, jak cię uratowałam – odezwała się Lily.

- To będzie trwało zaledwie dwie sekundy na ziemi, a podróż w czasie tyle ile zechcesz – wyjaśnił James.

- Chcecie mnie przenieść w czasie? – spytał z zaskoczeniem Harry. Cała trójka skinęli jednocześnie głowami – Dobrze. Zróbcie to – powiedział Wybraniec bez zastanowienia. James, Lily i Syriusz jednocześnie pstryknęli palcami i po chwili cały świat zniknął Harry'emu z oczu.

~~*~~

Data: 31 października 1981 roku; Miejsce: kryjówka Glizdogona...

Harry i Syriusz pojawili się przed jakimś małym obskurnym domem. Młody Potter rozejrzał się. Nie znał tego miejsca.

- Syriuszu, gdzie my jesteśmy? – spytał, rozglądając się wokół.

- Jesteśmy przed kryjówką Petera z godzinę przed śmiercią moich przyjaciół. To jest moment, gdy domyśliłem się, że jest szpiegiem. O, zobacz, tam jestem – wskazał podbródkiem na czarnowłosego młodego mężczyznę schodzącego z motoru biegnącego ku domowi. Poszli za nim. Gdy weszli do środka i zobaczyli, że dom wyglądał normalnie. Jak powiedział im Syriusz (Harry'emu, Ronowi i Hermionie) cztery lata temu, nie było śladu walki, a po Pettigrew nie było ani śladu. Tego byli pewni, a młody Łapa właśnie się tego domyślił. Wybiegł jak szalony z domu, a oni za nim. Na podwórku zobaczyli motocykl, na którego młodszy Black wskoczył i wzleciał w niebo.

- Wiesz, Syriuszu, gdy w trzeciej klasie w Hogsmeade "Pod Trzema Miotłami" podsłuchałem rozmowę profesor McGonagall, profesora Flitwicka, Hagrida i ministra Knota dowiedziałem się, że dałeś Hagridowi swój motocykl, i że to on cię ostatni raz widział tamtej nocy – zauważył Harry, na co Black uśmiechnął się i stwierdził:

- I tak było, Harry. Chwyć mnie za ramię – polecił. Młody Potter tak zrobił.

Po chwili byli przed nienaruszonym domem Potterów. Zauważyli jednak coś dziwnego. W oknie na piętrze rozbłysło światło, ale nie takie zwykłe światło lampy czy świecy, ale ZIELONE światło, a potem pojawił się dym o jakimś dziwnym kształcie. Ściana w dziecięcym pokoju Harry'ego wybuchła wraz z nim stłuczona szyba, ale tylko ta część była zrujnowana.

- Syriuszu, to Voldemort! Jego widmo! To już się stało! Moi rodzice NIE ŻYJĄ!! – załkał, przytulając się do niego.

- Harry, spokojnie. Twoi rodzice żyją w twoim sercu. Pamiętaj – powiedział pocieszająco Black.

- Harry – rozległ się głos tuż za nim. Obejrzał się i zobaczył ich oboje.

- Mama! Tata! – krzyknął i podbiegł do nich, po czym przytulił – Ale mi napędziliście stracha – wyszeptał.

- Harry, czy chcesz wiedzieć, co naprawdę się wydarzyło tamtej nocy? – spytała Lily. Wybraniec spojrzał na nich i odparł, uśmiechając się przez łzy:

- Tak. Chcę poznać prawdę – oświadczył.

- Dobrze. Więc trzymaj się, synu – odezwał się James. Znowu cała trójka pstryknęli palcami i ponownie świat rozpłynął się wokół nich i pojawił.

~~*~~

Tym razem pojawili się przy schodach na korytarzu w ich domu. Harry rozejrzał się i uśmiechnął lekko.

- Pamiętam to pomieszczenie. Tu walczyłeś z Voldemortem, tato – Wszyscy troje spojrzeli na siebie zaskoczeni.

Pół godziny później młodzi Potterowie usłyszeli pukanie do drzwi.

- Ja pójdę – powiedziała ta młodsza Lily. Już wstawała, gdy powstrzymał ją mąż.

- Nie, skarbie. Ja otworzę – powiedział pan Potter. Jego głos był trochę zdenerwowany.

- Dobrze, Jami! – odpowiedziała kobieta. Gdy mężczyzna stanął przy drzwiach spytał:

- Kto tam? - na chwile zapadła cisza. Potem rozległ się zimny głos:

- Si vita est mortis aeternae uisio* – młodszego Jamesa zatkało na te słowa, a szczególnie głos. Powoli otworzył drzwi ich domu zobaczywszy nie kogo innego, jak Lorda Voldemorta. Harry'ego to przeraziło.

- Czemu nie uciekasz? – spytał własnego ojca stojącego obok niego. Ten powiedział tylko:

- Wysłuchaj tego, o czym rozmawiałem z Voldemortem, nim mnie zabił – powiedział ze łzami w oczach i nawet na niego nie patrząc. Harry podszedł do Lorda oraz młodszego ojca i wysłuchał rozmowy między nimi...

- Co tu robisz? – spytał niezbyt grzecznie Rogacz.

- Uważaj na to, co mówisz, bo może się to dla ciebie źle skończyć, Jami – powiedział sarkastycznie Czarny Pan naciskając na ostatnie słowo. Czarnowłosy przełknął ślinę – Mam dla ciebie wiadomość. Pewna wieszczka wypowiedziała rok temu przepowiednię o chłopcu, który ma moc pokonania mnie. Jednak mam mały dylemat. Przepowiednia dotyczy dwóch chłopców. Twojego syna i dziecka Longbottomów. Obaj chłopcy urodzili się pod koniec siódmego miesiąca – 'Rzeczywiście. Harry, Jack i Neville urodzili się pod koniec lipca, ale o, co mu chodzi?'. Pomyślał młody Rogacz – A jego rodzice opierali mi się trzykrotnie – kontynuował Lord. - 'Ma rację. Ja i Lily, oraz Alicja i Frank uchodziliśmy z życiem trzy razy Voldemortowi w ciągu ostatniego półtora roku. Ale co, to ma znaczyć?' – Sprawdziłem syna Longbottomów i stwierdziłem, że niema on dostatecznie dużo mocy, by mnie pokonać, więc pozostał twój syn – zakończył.

- Chyba nie myślisz, że ja...? – zaczął Rogacz, ale mu przerwano, bo Lord nie dość, że wszedł do domu wolnym krokiem i zbliżył do mężczyzny dość blisko, ale też powiedział niepokojące zdanie:

- Prawa Ręko, przez te pół roku dałem ci czas do namysłu, by być wolnym od zabijania i torturowania, ale widzę, że żyjesz sobie w dostatku – rozejrzał się po pomieszczeniu i znowu spojrzał na Pottera – Daruję życie tobie, twojej żonie oraz przyjaciołom jeśli zrobisz coś dla mnie – poinformował go Lord. James zrozumiał wreszcie o, co jego panu chodzi. Jego oczy rozszerzyły się do rozmiarów spodków od herbaty.

- Nie! Nie zabiję własnego syna! W życiu! Prędzej umrę niż ci na to pozwolę! Lily, uciekaj!! To ON, uciekaj! – ryknął cofając się i wyciągając różdżkę szykując się do walki.

- Nie? No dobrze. Sam tego chciałeś – I rzucił w niego wiązkę zaklęć. James zrobił unik i także rzucił w niego zaklęcia. Walka stała się nierówna w momencie, gdy Jamesowi została odebrana różdżka. Wynik był z góry przesądzony. Riddle trochę torturował Pottera chcąc go jeszcze przekonać, ale i tak go zabił. A co będzie na piętrze?

- Jak to, tato? Byłeś śmierciożercą, a w dodatku Prawą Ręką Voldemorta?? – zawołał Harry nie wierząc w ani jedno słowo młodszego Jamesa.

- Wybacz, Harry, ale nie miałem wyboru. Były ciężkie czasy – próbował się usprawiedliwić.

- "Były ciężkie czasy"! Phi! – przedrzeźniał go Harry – I ty myślisz, że wasze czasy były ciężkie?? Pomyśl o obecnych! Wiesz, że będziesz dziadkiem? Miałem zamiar was wskrzesić, ale się chyba rozmyśliłem! Jeśli po ożywieniu udowodnisz mi, że jest ci przykro, to może zobaczysz wnuka lub wnuczkę. A teraz idę na górę zobaczyć, jak moja własna matka chroni mnie przed Riddlem! Własnego syna! – zawołał i pobiegł na górę.

- Harry! – załkał James, ale ten nawet się nie obejrzał. Nawet nie zauważyli, że Rogacz płacze. Gdy Harry wszedł do swojego pokoju zobaczył swoją młoda matkę, obejmującą ramionami małego Harry'ego i wypowiadającą dziwne formułki siedząc na tapczanie. Trwało to kilka chwili nim Lord wszedł do pokoju. Lilka wstała, wrzuciła chłopczyka do łóżeczka. Wyciągnęła ramiona na boki i zawołała:

- Nie Harry, tylko nie Harry! – po chwili padła na kolana.

- Odsuń się, głupia... odsuń się, i to już! – Lily popatrzyła na czerwonookiego przez chwilę, a potem wstała, stanęła i powiedziała:

- Nie Harry, błagam, weź mnie zamiast niego – zawołała składając ręce, jak do modlitwy.

- To ostatnie ostrzeżenie, dziewczyno.

- Nie Harry! Błagam... zlituj się... zlituj... Nie Harry! Nie Harry! Błagam... zrobię wszystko – błagała – Poza tym jeśli już chcesz go zabić to po moim trupie! – zawołała w przypływie odwagi.

- Na tobie mi nie zależy, tylko na twoim synu. Jeśli oddasz mi go dobrowolnie, daruję ci życie. Ale jeśli już tak chcesz umrzeć, to twoja prośba jest dla mnie rozkazem... wnusiu – i zanim kobieta choćby zrobiła ruch Lord zawołał – Avada Kedavra! – Lily krzyknęła głośno i chwilę potem upadła martwa.

- Mamo! – krzyknął Harry. Załkał i zakrył oczy.

- Harry – odezwał się głos jego matki zza jego pleców.

- Mamo... – szepnął, oglądając się.

- Spójrz – wskazała podbródkiem na Voldemorta i jego samego w wieku niemowlęcym. Chłopak spojrzał tam i zobaczył, jak Czarny Pan celuje różdżką w małego chłopczyka, mówiąc:

- I pomyśleć, że taki bachor ma moc pokonania mnie. Ale nie dopuszczę do tego, gdyż cię zabiję! – i po raz trzeci w tym domu zabłysło zielone światło – Avada Kedavra! – promień poleciał ku chłopczykowi. Wszyscy patrzyli, jak na zwolniony filmie. Zaklęcie poleciało ku czołu niemowlaka, odbiło się od niego i poleciało w przeciwną stronę, uderzając Lorda Voldemorta w pierś. Usłyszeli przeszywający krzyk i chwilę potem czarownik upadł. Następnie z jego ciała wyleciał dym. Ten sam dym, który Harry widział przed domem i gdy miał 11 lat, w tej ostatniej sali na trzecim piętrze w Hogwarcie. Unosił się teraz w powietrzu jak duch. Spojrzał na chłopczyka i powiedział – Jeszcze się spotkamy dziedzicu Gryffindora i od teraz także Slytherina! Obiecuję ci to! – i poleciał w siną dal.

- Rany! On wiedział, że jestem dziedzicem Gryffindora! Mamo, tato, Syriuszu, chcę wracać do swojej przyszłości. Już dość się na oglądałem – odparł.

- Dobrze, Harry. Idziemy – i ponownie machnęli we trójkę rękoma i dom zniknął. Pojawili się w pustej przestrzeni, gdzie mogli chwile pogadać.

- Harry – odezwał się jego ojciec – Ja chciałem cię przeprosić – zaczął nieśmiało.

- Nie musisz, tato. Już zdążyłem ci wybaczyć, ale coś czuję, że nie powiedziałeś nikomu o tym, co dokładnie się wydarzyło? – spytał Harry.

- No... w zasadzie... to nie wszystkim. Nie powiedziałem tylko Peterowi – odparł.

- Dlaczego? – spytała Lily.

- Dlatego, że on też jest śmierciożercą, a gdyby się dowiedział, że wciąż jestem po jasnej stronie powiedziałby to Voldemortowi. Jednak sam się jakoś o tym dowiedział. Był to jeden z powodów dla, których Riddle mnie zabił – wyjaśnił.

- Mam dla was dobrą wiadomość – odezwał się Wybraniec.

- Jaką? – spytali jednocześnie.

- A taką, że Glizdogon jest po naszej stronie. Zapytajcie się go. Proszę byście mnie teraz odesłali z powrotem – Tak zrobili. Najpierw jednak się pożegnali, a potem odesłali go z powrotem do jego czasów.



____________________________________
Od autorki:
* Si vita est mortis aeternae uisio. - oznacza z łacińskiego: Jeśli życie jest wieczne, śmierć to tylko złudzenie.

Rozdział 31 - Żywioły i ciąże

Klik

Godzinę później członkowie Zakonu Feniksa zebrali się na Grimmauld Place 12. W salonie byli prawie wszyscy Weasley'wie, Parkerowie w tym Hermiona, Julie Anderson i jej córka, Alina i reszta członków Zakonu.

- Przyjaciele, to co powiem jest ważne, ale nie dotyczy Riddle'a – wszyscy, no prawie wszyscy spojrzeli zdziwieni na Harry'ego – Chcę poinformować, że Agnes Hoof wypowiedziała godzinę temu proroctwo o nienarodzonych dzieciach obdarzonych magicznymi zdolnościami. Bynajmniej nie chodzi mi tu o czarodziejskie umiejętności, jakie mają czarodzieje czystej krwi, pół krwi, czy osoby niemagicznego pochodzenia, ale o coś więcej. Więc pytanie brzmi: O czyje dzieci chodzi? I o jakich umiejętnościach mówi przepowiednia? – przemówił Harry do zgromadzonych.

- Wiem, o jakie umiejętności chodzi – odezwała się niespodziewanie Julie.

- I kogo dotyczy przepowiednia – wtórowała jej Aurelia. Wszyscy na nie spojrzeli.

- Powiedz nam, mamo – po prosiła panna Granger. Starsza Parker spojrzała na jedną ze swoich córek, potem na resztę, a na końcu na zielonookiego Pottera. Po chwili wstała i powiedziała:

- Chodzi o takie umiejętności – wyciągnęła dłoń przed siebie. Zacisnęła ją i otworzyła. Na jej dłoni pojawił się mały płomień. Wszystkich przeraził fakt, że jej dłoń... płonie, ale ona nie krzyczała – Spokojnie – uspakajała zgromadzonych, po czym zamknęła dłoń, a płomień zniknął.

- Co to było? – spytała Minerwa.

- Żywioł ognia. Jest ich pięć – wyjaśniła.

- Sądziłem, że są tylko cztery żywioły. Ogień, Ziemia, Woda i Powietrze. Więc jak może być ich pięć? – spytała Nicole.

- A słyszałaś o Piątym Żywiole nazywanym miłością? – spytała Julie. Harry popatrzył na kobietę i spytał:

- Czy to przydatkiem nie jest zwykła magia? – spytał zaskoczony Wybraniec.

- Nie, Harry. Nie jest – odpowiedziała Aurelia.

- Zaraz, moment! Jeśli ty, Aurelio umiesz przywoływać ognień w dowolnej chwili, a w Tej przepowiedni było powiedziane o "...mocy znanej tylko Jemu i jego Oprawcy..." czy nie mówi przypadkiem o miłości? Czy ktoś jeszcze ma takie umiejętności? – spytał młody Hoof.

- Tak. Ja – odezwała się Julie. Wszyscy na nią spojrzeli, a ona machnęła ręką. Nagle zaczął kropić lekki deszcz, który po chwili przestał.

- Żywioł wody – stwierdziła Mary.

- Zgadza się – odparła Julie – Władam żywiołem wody, Aurelia żywiołem ognia, Maria Gaunt włada żywiołem powietrza... – urwała, bo Harry powiedział:

- Chwileczkę. Powiedziałaś: Gaunt? – spytał.

- Tak. A co? – zdziwiła się Julie.

- Gauntowie byli przecież... – urwał, a Aurelia dokończyła:

- Dziedzicami Slytherina. Tak. Musisz wiedzieć, Harry, że w przypadku Meropy Riddle nie musi ona być taka sama jak jej przodek. Zanim Voldemort się urodził było innych Pięciu Wybranych władającymi tymi żywiołami. Jak wiecie zdolność władania każdym żywiołem jest dziedziczna. Meropa władała Piątym Żywiołem, czyli miłością. Z tego powodu była tak traktowana przez ojca i brata. Nie tolerowali tego, że rozkochała w sobie mugola – wyjaśniła.

- I uwarzyła amortencję, by dać go ojcu Voldemorta – zauważył Harry, potem spytał – Skoro pojawiły się zdolności władania każdym z żywiołów w waszych czasach, a wy jesteście w tym samym wieku co moja mama, to czy ona też miała jakieś umiejętności? – spytał.

- Spostrzegawczy jesteś, Harry – Aurelia uśmiechnęła się promiennie – Tak. Lily władała Piątym Żywiołem. Głównie z tego powodu uratowała ci życie. Użyła z Jamesem nie tylko Zaklęcia Fideliusa do ochrony domu, aby uchronić dom przed Riddle'em i jego poplecznikami, ale także użyła swoich wrodzonych umiejętności, aby wzmocnić ochronę domu. Jednak jakoś Riddle wszedł do domu i zaatakował twoich rodziców. Potem poszedł zabić ciebie. Zaklęcie Voldemorta odbiło się od niej i trafiło w niego, gdy próbował zabić ciebie. Harry, posłuchaj. Lily stanęła między tobą a nim, tworząc nieświadomie ochronę, która była w tobie przez trzynaście lat. Twoje dzieci oraz twojego rodzeństwa i kuzynów, a także trojaczków będą posiadać moc jednego z żywiołów. Jak to mówi ten fragment przepowiedni: "...Moc ta przejawia się, co trzecie pokolenie w części żeńskiej..." – wyjaśniła Julie.

- Skoro mowa o dzieciach – odezwała się nagle Eleine.

- O, co chodzi? – spytał Harry lekko zszokowany zasłyszanymi informacjami, a zarazem nagłego i dziwnego zachowania jego narzeczonej. Młoda Parker podeszła do niego i już miała coś powiedzieć, gdy nagle zakrywała usta i wybiegła, a zaraz za nią Hermiona i Mary.

Po kilku minutach wróciły białe na twarzy. Za wszystkie trzy powiedziała Eleine:

- Harry, wiem, że nie jest to temat dzisiejszego zebrania, ale musimy wam coś powiedzieć – wychrypiała.

- A co takiego? – spytał.

- Harry, każda z nich jest w ciąży – wtrącił się Jack, zanim dziewczyny choćby otworzyły usta. Wszyscy spojrzeli na niego.

- Skąd wiesz? – zapytała Aurelia.

- W lochu Jack dziwnie się zachowywał – odezwała się tym razem Julie.

- Czyli jak? – dopytywała się Susan.

- No, zasnął, a gdy po kilku minutach się obudził, spojrzał na mnie i wypowiedział dziwne zdania. Miał błędny wzrok. Nie kontaktował. Odpowiadał na zadane przeze mnie pytania jak w transie, a gdy spytałam, co mam zrobić, by wyprowadzić go z niego, to powiedział, że mam pstryknąć mu przed oczami – wyjaśniła pani Anderson

- Julie, Jack jest Przepowiadaczem Snów i z pewnością powiedziałaś coś, co wprowadziło go w senny trans. Tak działa u niego przepowiadanie przyszłości poprzez sny – wyjaśniła mu Agnes, która także była na zebraniu.

- To nie tak – odezwał się Jack.

- Jak to? – spytali jednocześnie Harry, Julie i Agnes.

- Julie wyrecytowała mi przepowiednię, która została wypowiedziana siedemnaście lat temu. Dotyczy ona gównie Aliny, mnie, Nicole i Harry'ego. Została ona wygłoszona kilka dni przed jej narodzinami. Przepowiednia głosi, że w tym samym roku co Alina przybędzie do Hogwartu, jej matka zostanie przez naszą trójkę uratowana. Mówi też, że obie się przyłączą do obecnych i przyszłych organizacji przeciw Voldemortowi, i o niejakiemu Mrocznym Lordzie. Coś było o trzech medalionach, ale nie do końca rozumiem o, co chodziło. Wspomniała coś o żywiołach natury, mocy planet i Pierścieniach Założycieli, że są one kluczem...

- Chodzi ci pewnie o ten fragment: "...Jednym z kluczy do pokonania najpotężniejszego Lorda Lordów i jego sług są trzy medaliony stworzone przez jedynego Czarnego Pana w tym samym czasie, co porodziły się trzy anielice, co ich dzieci będą Wybrańcami Losu i Przeznaczenia Nowego Pokolenia, by pomogły mu pokonać Mistrza Mistrzów! Żywioły... Moce Planet... Pierścienie Założycieli co zostaną połączone z szesnastu medalionów złączone w pięć różnych pochodzących od pierwszych właścicieli to klucze do otwarcia Wrót Piekieł i Niebios!..." – dokończył za niego Percy Levender.

- Właśnie – powiedział Jack, kiwając głową.

- Wiem co to za przepowiednia. Ostrzega nas i informuje o zbliżającej się nieuchronnej przyszłości – oświadczył Percy tajemniczym głosem – Mówi też o zagrożeniu, które na nas czyha w przyszłości. Nikt z was nie może go pokonać – powiedział z naciskiem i patrząc na każde z osobna – Mogę zrobić to tylko ja. Wiem jaką przepowiednię wyrecytował Jack. "Trzy siostry zajdą w ciąże i urodzą Wybranych, którzy pokonają potężne zło czyhające w podziemiu" – wyrecytował. Wszystkich to zaskoczyło i przeraziło zarazem – Jestem w 100 % pewien, kto nam grozi i radziłbym się przygotować nie tylko magicznie, ale także psychicznie na to. Pomogę wam w tym – oświadczył z uśmiechem na twarzy, a zarazem obawą i strachem w oczach.

- Muszę jednak coś wam powiedzieć – odezwał się ponownie Jack – Prawie za każdym razem w tych snach widuje dziwne postacie, z którymi rozmawiam, ale mają ten sam głos. Wcześniej te postacie tylko wypowiadały słowa proroctwa, które je wypowiadałem na jawie, potem zaczęły rozmawiać ze mną. Jednak od jakiegoś czasu widuję także dzieci i chyba są to te dzieci, które mają się narodzić za kilka miesięcy. Te dzieci są tym Pokoleniem, które mają pokonać tego Mistrza. Widziałem jak raz pokonują jakąś postać, a ona...

- Jakby wyszła z podziemia i do niego? – zakończył za niego Percy, patrząc w ogień w kominku.

- Zgadza się – potwierdził Jack.

- Uspokójmy się. Przepowiednia Jacka mówi, że Eleine, Mary i Hermiona zajdą w ciążę i zaszły. Ich potomstwa mają pokonać potężne zło. Teraz pytanie brzmi: czym jest to Zło? – podsumował John.

- Wiem, czym ono jest, John. Analizując te sześć przepowiedni wiem z czym się zmierzymy. Zaczynają się pojawiać informacje w proroctwach i przepowiedniach, nie tylko wypowiadane przez Jacka, ale i przez Reginę oraz przez Agnes. Musimy być czujni – tu się wyprostował – Proroctwa mówią o nadchodzącym zagrożeniu, które wkrótce przybędzie i wychyli swój łeb z Piekieł. I to dosłownie – dodał, spojrzawszy na nich – Mistrz Mistrzów wkrótce postawi nogę na Ziemi – oznajmił bardzo poważnym tonem Percy.

- To on już tu kiedyś tu był? – spytała McGonagall. Wszyscy skupili wzrok na Percym. Ten popatrzył na nich i westchnął.

- Tak – młodzieniec zwiesił głowę, a w jego oczach tliły się łzy – Ponad 120 lat temu nim urodził się Albus, spotkałem go – zaczął – Nie możemy jednak pozwolić na to, by przejął kontrolę nad światem. Voldemort przy nim to szczyt góry lodowej. Pod spodem kryje się wielka góra. Musimy zrobić wszystko, by nie dać się zabić i przechytrzyć Mrocznego Lorda. Rozumiecie? – zachęcał ich.

- Percy ma rację. Trzeba coś z tym zrobić – oświadczył Ashe.

- Harry, myślę, że ciąża trojaczek nie jest przypadkiem – odezwała się Alina.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – spytał były Gryfon, wpatrując się w nią. Lecz za nią odpowiedziała Nicole.

- To, że w przepowiedni, którą wypowiedziała Agnes są wspomniane nienarodzone jeszcze dzieci obdarzonymi mocami, które objawiają się co trzecie pokolenie. Jak dzisiaj usłyszeliśmy Eleine, Mary i Hermiona są w ciąży. To by oznaczało, że chodzi tu o wasze dzieci. Nasza mama, Lily miała moc serca. Aurelia włada ogniem, Julie włada wodą, Maria Gaunt włada powietrzem. Nie wiem, kto włada ziemią, ale mam nadzieję, że się dowiemy. Julie ma zapewne nie tyko Alinę. Zapewne jej drugie dziecko będzie mieć te umiejętności bądź podobne, pod warunkiem że będzie to dziewczynka – urwała, bo ta pierwsza powiedziała:

- Przepraszam, że ci przerwę, Nicole, ale chcę zauważyć, że moim drugim dzieckiem jest Loren – oznajmiła Julie.

- Ach tak, rozumiem – speszyła się dziewczyna.

- Żywiołem ziemi włada Nancy Lynch. Nie wiem jakie teraz nosi nazwisko. - zauważyła Julie.

- Rozumiem – powiedział Jack.

- Nie wiem, jak wy, ale ja idę spać. Koniec zebrania. Dobranoc – odezwał się Harry i deportował się do swojego gabinetu. Tam ruszył do swojej sypialni. Przebrał się i położył do łóżka. Zasnął natychmiast. Śniło mu się coś bardzo dziwnego...