Gdy po dziesięciu minutach wrócił do lasu, natychmiast znalazł się w ramionach ojca.
- Jak ja się o ciebie martwiłem! – zawołał Rogacz.
- Przepraszam, tato – powiedział Harry. Gdy w końcu go puścił pokazał kamień.
- Harry, czyś ty zwariował?? Przecież...!
- Tato, uspokój się. Gdy uczyłem się u wampirów dostałem od nich prezent. Amulet Constantine'a. Ma podobno magiczne właściwości i chronił mnie przed wieloma zaklęciami. Zastąpiłem go nim, by wziąć Serce Chamberlain. Nie wiem przez ile czasu jaskinia wytrzyma, ale mam nadzieję, że na tyle długo, by połączyć trzy części pierścienia i podarować go wam – wyjaśnił. James był pod wrażeniem pomysłu syna.
- To naprawdę genialny pomysł, Harry! Idź, zaliczyłeś próbę – oświadczył.
- Dzięki.
- Chwileczkę. A co z napisem na kamieniu? – odezwał się Percy, przypominając o swojej obecności.
- A no tak – wszyscy trzej nachylili się nad przedmiotem:
如果十年有人很幸运，没有精神也没有鬼不敢勾引他。
- Znasz druidzki? – Spytał Harry, patrząc na ojca.
- Oczywiście. Musiałem się go nauczyć, gdy stałem się wodzem. To starożytny druidzki. Rzadko używany w dzisiejszych czasach – wyjaśnił.
- Potwierdzam – poparł go Percy.
- Dobrze. Percy, idziemy. Do zobaczenia, tato – pożegnał się i razem z Percym poszli w głąb lasu.
- Poczekajcie. Pójdę z wami. Znam drogę – powiedział.
- Dzięki, tato. - powiedzieli zgodnie.
- Ale przy granicy będę musiał tutaj wrócić. Voldemort nie może mnie dopaść, ale gdy nastanie czas walki, moi wojownicy natychmiast przybędą z pomocą. Dasz mi znać, synu? – poprosił, gdy szli przez las ku wiosce Białych Druidów.
- Oczywiście. Poproszę też oto Andrew – powiedział Harry.
- Wspaniale. Ja także porozmawiam. Tak właściwie jest to konflikt tylko między nami, druidami – wyjaśnił.
- Mam pytanie. Od kiedy zostałeś wodzem Mrocznych Druidów? – zapytał Harry.
- Od niedawna. Dokładniej mówiąc zaraz po tym, jak uciekłem od Voldemorta. W tradycji Mrocznych Druidów jest to, że jeśli ktoś zabije lub pokona obecnego wodza w otwartej i uczciwej walce staje się następnym wodzem. Przybłąkałem się z Piekielnego Dworu, który mieści się za tym wzgórzem – wskazał na wschód. Widać było tam nie duże wzgórze, na którym widać było zamek. Harry go poznał, mimo odległości. Przeraził się z deka.
- O matko. Jesteśmy tak blisko NIEGO? – spytał z niedowierzaniem.
- Tak – odparł. Po chwili zorientował się, co powiedział James.
- Chwila moment! Uciekłeś z Dworu?? – krzyknął – To da się z niego uciec? – zdziwił się.
- Tak – odparł mężczyzna.
- Ktoś jeszcze uciekł? – spytał Percy.
- Tak – odparł – Remus, dwóch urzędników z Ministerstwa, paru nieznanych mi ludzi, a także Glizdogon, Nicole, Mary i Eleine Parker, twoja przyjaciółka Hermiona Granger, Agnes, Geandley, Regina i Roger Hoofowie, Daniel i Marco Riddle oraz paru innych ludzi i gobliny. Nie tylko czarodzieje, ale też mugole. Uciekliśmy w nocy, gdy wszyscy Śmierciożercy poszli do Hogwartu. Większość uciekła do Londynu lub do swoich domów. Ja miałem mniej szczęścia. Torturowali mnie, by ciebie zwabić. Całe szczęście, że lasy druidów są chronione przed czarnoksiężnikami i intruzami bardzo starymi zaklęciami – wyjaśnił.
- Kiedy uciekliście? – spytał Harry.
- Ja uciekłem miesiąc temu, a reszta tydzień temu – odparł.
- Mieliście szczęście – powiedział Percy.
- Tak. Mieliśmy – odparł.
- Nie mogłem – odparł James, zatrzymując się i spojrzawszy w jakieś drzewo jakby było jakimś interesującym zjawiskiem – Gdy raz stajesz się wodzem Mrocznych Druidów – spojrzał teraz na horyzont na wschodzie – stajesz się nim aż do śmierci lub do momentu, gdy ktoś cię pokona w walce – wyjaśnił ze smutną miną.
- Ale, tato, jesteś nieśmiertelny poprzez Eliksir Wskrzeszenia – zawołał Harry – Percy, mam pytanie, czy nie dało by się czegoś z tym eliksirem zrobić? – spytał.
- Na przykład?
- No... na przykład, żeby ci, których wskrzesiłem stali się na powrót śmiertelnikami – wyjaśnił.
- Hm, chyba wiem, co masz na myśli. Będą tego jednak konsekwencje, Harry. Gdy pozbawisz ich nieśmiertelności postarzeją się, jakby minęło tyle czasu, ile obecnie minęło lub zachorują. To zależy od organizmu i czasu – westchnął – Eliksir jest silny, ale trzeba pamiętać o skutkach ubocznych, Harry. Tak, jak w przypadku Syriusza, który umarł wkrótce po podaniu leku, gdyż został wyprowadzony z Łuku Śmierci. Był poturbowany, ale żył. Podałeś eliksir żyjącemu, by go wyleczyć, a to nie jest zbyt dobry pomysł. Sam tego doświadczyłem, podając mojemu przyjacielowi ten Eliksir. Wkrótce potem, podczas walki mimo dobrego zdrowia zmarł – wyjaśnił.
- Więc co można zrobić, by uniknąć skutków ubocznych tego eliksiru? – spytał James.
- Nie uwierzycie mi, ale potrzeba właśnie tego amuletu, którego użył Harry, by powstrzymać zawaleniu się jaskini – oświadczył.
- Więc idźmy po niego! – zawołał Harry.
- Poczekaj, Harry. Nie możesz wrócić do jaskini – zawołał Percy – Amulet Constantine'a ma kilka właściwości. Pierwszą: ochrania tego, kto go nosi przed wieloma zaklęciami, głównie przed czarno-magicznymi. Po drugie: Gdy byłeś w jaskini to nie jagody odstraszyły, wtedy te bestie od ciebie, ale moc amuletu. Po trzecie: Amulet ma właściwości zastępcze, czyli tak, jak zrobiłeś na skale. Biorąc Serce Chamberlaina zamieniłeś go na Amulet Constantine'a. Oba przedmioty mają zbliżoną moc do siebie. Dlatego jaskinia się jeszcze nie zawaliła, ale się wkrótce zawali – wyjaśnił.
- Więc co zrobimy? – spytał James.
- Trzeba się spieszyć. Harry musi jak najszybciej dotrzeć do wioski Andy'ego i zaśpiewać podczas koncertu, by mógł się przemieć w drugą część pierścienia Morgany. Nie masz zbyt wiele czasu. Poza tym musisz iść jeszcze do królestwa wampirów i odnaleźć trzecią część. Trzeba je połączyć, a potrzeba do tego trzech osób. Mnie, Morgany i Teronita. Ach, i po czwarte: Amulet Constantine'a ma właśnie te właściwości pozbawiające nieśmiertelność bez skutków ubocznych – wyjaśnił Percy.
- Więc jednak to o Teronita chodzi – zawołał Harry.
- Tak – odpowiedział Levende – Opowiem ci wszystko po drodze – dodał. Harry natychmiast pożegnał się z ojcem i razem z Percym pobiegł ku wiosce Białych Druidów.
Szli trochę krócej niż wcześniej. Może dlatego, że znali drogę, a Harry miał Kamień Łez. Gdy znaleźli się na miejscu Harry coś zauważył na jednej z tabliczek.
Field of Hope
- Co to znaczy Field of...? – zaczął Harry, ale nie skończył, gdyż Percy zakrył
mu usta, mówiąc cicho:
- Nie wypowiadaj tej nazwy na głos! – syknął.
- Czemu? – zdziwił się, gdy ten go natychmiast puścił, obawiając się połączenia.
- Bo, gdy je wypowiesz zaklęcie, które zostało na początku czasu rzucone na tę wioskę zostanie zdjęte. Nazywamy ją po prostu Wioską Białych Druidów. Mroczni Druidzi też mają swoją nazwę i też jej nie wypowiadają. Nie wiadomo co się stanie, gdy wypowie ją Podwójny Dziedzic. Sam nie próbowałem. Zakazano mi – oświadczył.
Gdy dotarli do namiotu Andy'ego, by się zameldować u niego zobaczyli wodza i jego dzieci. Alexa i Carmen rozmawiających ze sobą.
- Wybacz, panie, że przeszkadzamy, ale chcieliśmy cię tylko powiadomić, iż wróciliśmy od Mrocznych Druidów. Jestem gotowy do zaśpiewania na koncercie – oświadczył Harry, klęcząc na jedno kolano. Mężczyzna spojrzał na nich i nic nie mówiąc machnął ręką na nich na znak, by za nimi poszli. Szli za nim aż do ogromnej polany, na której druidzi stawiali podium dla muzyków i widzów.
- O rany! – zawołali jednocześnie Percy i Harry, widząc tak wspaniałą scenę. Obaj podbiegli do niej i wskoczyli zwinnie na podium.
- Wspaniałe! – zachwycił się Harry rozglądając się po trybunach – Hej, Alex, gdzie moja gitara – spytał, zwracając się do Gryfona.
- Tutaj, Harry – odparł, chwyciwszy gitarę Harry'ego. Wszedł na podium i podał mu ją. Harry ją chwycił i zaczął grać.
- Co za piękna melodia – powiedział z westchnieniem Andy.
- To prawda. Dźwięki z tej gitary przypominają mi świat mugoli – westchnął jego syn.
- To przecież – Percy patrzył na dziwnie zachowujących się druidów i na Harry'ego grającego skoczną mugolską muzykę – Harry! Przestań grać! - krzyknął Percy.
- Dlaczego? – spytał, wykonując jego polecenie. Druidzi nagle zaczęli się buntować i podchodzić do nich z wymierzonymi pięściami.
- Zaraz ci wyjaśnię. Daj mi tę gitarę. Coś ci pokażę – Percy zaczął grać Elficką spokojną piosenkę pt. "Gdzie nie ma róż".
Druidzi przestali się denerwować.
- Co się stało? – spytał Andy.
- Nic nie pamiętam – dodał Alex. Percy zwrócił się do Harry'ego:
- Posłuchaj uważnie, Harry. Po pierwsze: To jest magiczna gitara i nie można na niej grać byle jakiej muzyki. Pod drugie: Jej melodia działa na magiczne stworzenia. Szczególnie na elfów, bo zostały przez nie stworzone. Na druidów też działa, jak zauważyłeś, agresywnie, bo oni zrobili drewno. Jedynym lekarstwem jest spokojna muzyka wypływająca z serca z tego samego instrumentu pod warunkiem, że go nie zniszczą – wyjaśnił.
- To wolę nie wiedzieć jak działa na wampiry – zniesmacznił się Harry.
- Cóż, na nich działa odstraszająco, ale z jeszcze większym apetytem mają na ciebie chrapkę. Będą na ciebie polować póki się nie zmęczysz lub nie pozbędziesz się gitary – objaśnił. Harry nic już więcej nie powiedział na ten temat, tylko spojrzał na wodza. Zbliżył się do niego i z wahaniem powiedział:
- Ja-ja chciałem przeprosić za to, co się stało przed chwilą na scenie.
- Nie musisz, Harry – odezwał się Alex – Grałeś świetnie.
- To prawda – poparł syna Andy.
- Dzięki. Percy, a jak będzie działać melodia z mojej gitary, podczas gdy się pojawią trzy gwiazdy Amberlis w sierpie księżyca? – spytał Harry.
- To już inna para kaloszy, Harry. Ta chwila jest chwilą szczególną dla druidów. Wodzu, wyjaśnisz? – poprosił Percy.
- Oczywiście, panie Levender. Otóż, Harry, jak wiesz gwiazdy Amberlis w sierpie księżyca pojawiają się raz na jakiś czas. Wtedy świętujemy pewne wydarzenie. Pojawiają się na ziemi trzy boginie Amberlis. Amderla, Adurla i Asorlla. Zesłały nam moc i wiedzę, którą trz magiczne rasy posiadamy do dziś. Druidzi, elfy i wampiry. Każda z tych ras świętuje dzień gwiazd Amberlis i przybycie wielkiej mocy – wyjaśnił.
- Wodzu, kiedy ostatnio ta moc się pojawiła? – spytał Harry.
- W pierwszej połowie tego stulecia – odpowiedział.
- A kto otrzymał moc tych gwiazd? – spytała Carmen.
- Pewien mugol – odparł Andy.
- Matt Evans – wyszeptał Percy – Dobra. Już wiem o, co chodzi. Harry chodź za mną. Musisz poćwiczyć na gitarze. Proszę byście nam nie przeszkadzali, aż do rozpoczęcia koncertu – powiedział do rodziny Welsonów i chwyciwszy Harry'ego za ramię zaprowadził go do kwater Alexa. Tam dorobił dodatkowy pokój i nafaszerował go zaklęciami ciszy, by ich nikt nie podsłuchał.
~~*~~
Harry i Percy ćwiczyli długie godziny. Koncert miał się odbyć o 20:00, a oni grali już od 15:06.
Prawie cztery godziny później...
- Harry, dobrze ci idzie, ale musisz postarać się jeszcze bardziej – pouczał go Levender o 18:43.
- Ale, Percy, nie wiem jaką piosenkę mam wybrać – jęczał Harry.
- Harry, ile razy ci to mówiłem? Oni dadzą ci piosenki. Masz się tylko zapoznać z tekstem i nutami. Będziesz mieć na to pięć minut – westchnął Percy.
- Ale ty wiesz, co mi dadzą. Powiedz mi. Proszę – błagał Harry.
- Nie mogę – oświadczył cierpliwie.
- A, o której będę grał? – spytał.
- Koncert zaczyna się punkt 20:00, więc Gwiazdy Amberlis pojawią się we trzy o 21:28. Alex da ci tekst piosenek pięć minut wcześniej. Zresztą i tak przy twoim talencie poradzisz sobie. Idzie ci coraz lepiej – Percy uśmiechnął się.
Ćwiczyli więc dalej...
Harry pocieszony słowami swojego przyszłego Ja grał na gitarze lepiej i zwinniej, prawie tak dobrze jak on sam, ale daleko mu było do doskonałości i jego talentu. Nie mógł wydobyć z gitary melodii płynącej z serca. Harry nadal nie rozumiał o, co Percy'mu chodziło z tym wydobywaniem melodii z serca, by grać tak dobrze, jak on.
Zbliżała się godzina pół do dwudziestej. Percy grał właśnie piosenkę zespołu Lucem, a Harry próbował go naśladować, gdy wtem rozległo się pukanie do drzwi pokoju Pottera i Levendera.
- Harry, Percy, czas wyjść. Za pół godziny rozpocznie się koncert! – zawołał Alex.
- Dobrze, zaraz przyjdziemy, Alex! – zawołał Harry.
- Harry, on nas nie słyszy – przypomniał mu Percy.
- Och, no tak – Harry podszedł do drzwi i otworzył je – Zaraz przyjdziemy... O kurde! – wyrwało mu się. To, co zszokowało zielonookiego to... strój chłopaka. Alex był ubrany tak:
- Harry, co tak stoisz w przejściu? – spytał Percy.
- Spójrz
–
Harry pokazał na młodego Welsona.
- Alex, wyglądasz... szałowo! – zawołał.
- A wy jeszcze nie gotowi? - spytał.
- Ja... ten... tego... Dopiero skończyliśmy próbę. - tłumaczył się Harry.
- Ech. Czas byś się przebrał. Muszę z was zrobić bóstwo i to wciągu pół
godziny! - zawołał. Chwycił ich za ramiona i poprowadził gdzieś. Wyprowadził
ich ze swoich kwater i wszedł do jakiegoś namiotu.
- Madowe, katastrofa! Harry właśnie skończył próbę, ale nie zdążył się jeszcze
przebrać. Jego nauczyciel też. Zrobisz coś z nimi? Za pół godziny jest koncert,
a Harry ma zaśpiewać i to solo. - wyjaśnił. Madowe była druidką o pięknych
długich brązowych falowanych włosach i fiołkowych oczach. Na sobie miała
śliczną fioletową sukienkę, a w pasie obwiązała sobie wstążkę, która wiła się
za nią.
- Rozumiem. Panie Potter niech pan tu usiądzie. Zajmę się najpierw panem – oświadczyła melancholijnym głosem.
Zaczęła od ubioru poprzez buty, a skończyła na włosach. Ostateczny efekt wyglądał tak:
- No wprost szałowo! – zawołał drugi. Miał on ciemno-fioletowe włosy i piwne oczy.
Trzecią osobą była dziewczyna.
- Wspaniale wyglądasz! Madowe naprawdę się postarała! – zawała dziewczyna – Przepraszam, nie przedstawiłam się. Nazywam się Sonia. Sonia Dolvas. Gitara basowa i wokal – Dziewczyna posiadała białe pół krótkie włosy i jasno-szare oczy.
- To jest Hages Gradeas, perkusja – wskazała na rudzielca – A ten tu to Kevin Drew, klawisze i wokal. Każde z nas pochodzi z innego państwa – wyjaśniła.
- Chwalipięta – skomentował Alex.
- No i nasz Alex Welson. Gitara i wokal – dodała skromnie Sonia.
- Dobra! Dość tego dobrego! Idziemy już! – zawołał Alex i skierował się ku wyjściu. Harry i Percy spojrzeli po sobie. Obaj wzruszyli tylko jednocześnie ramionami i poszli za nim. Reszta poszli ich śladami. Sonia wzięła tylko swoją gitarę. Reszta miała swoje instrumenty przygotowane i podłączone już na scenie.
- Harry, ty i Percy zaczekajcie na widowni – poinformował młodzieńca Alex, zatrzymując go przed wejściem na scenę.
- Dobrze – powiedział Harry.
- Chodź, Harry – rozległ się głos Percy'ego tuż za nim. Ten zaprowadził go niedaleko podium – Nie patrz w niebo – nakazał, gdy siadali na krzesłach.
- Czemu? – spytał, chcąc tam spojrzeć.
- Bo właśnie ukazuje się pierwsza gwiazda Amberlis. W ciągu niecałej godziny ukaże się kolejna, a potem następna. Gdy zacznie się pojawiać trzecia, ukaże się poświata. Będzie to znak, że zbliża się czas, i że za chwilę trzecia gwiazda wychyli się z sierpa i wtedy ty wystąpisz. Nikt nie powinien potrzeć na sierp, gdy pojawiają się te gwiazdy – przestrzegł.
- Dobra, dobra. Zrozumiałem. Mogę w końcu posłuchać jak Sonix śpiewają? – spytał. Percy westchnął i skinął głową. Tak więc Harry pobiegł w głąb widowni i oglądał wyczyn Alexa. Był całkiem niezły jak i reszta zespołu.
- Super! – zawołał Harry. Gdy Gryfon skończyli śpiewać. Po skończonej piosence Alex stanął przed mikrofonem i zaczął swoją przemowę:
- Witajcie przyjaciele druidzi oraz drodzy goście! Czy dobrze się bawicie? – zawołał.
- Tak! – krzyknęli wszyscy.
- To dobrze. Teraz zaśpiewamy coś innego – oświadczył. Podszedł do swojego zespołu i szepnął im coś, po czym wrócił do mikrofonu. Zaczął grać.
Ponad godzinę później...
Alex i jego ekipa zaśpiewali jeszcze kilka piosenek aż stało się to, o czym mówił Percy. Pojawiła się biała poświata
- To znak gwiazd Amberlis! – krzyknął ktoś.
- Harry, już czas! Chodź tu! – zawołał Alex w jego kierunku. Harry pobiegł za kulisy. Napotkał tam Sonię i Alexa – Harry, słuchaj, masz pięć minut, by zapoznać się z tekstami tych piosenek oraz muzyką, a także je zapamiętać i zagrać na scenie – oświadczył Alex podając mu masę papierów z nutami i tekstami jakiegoś zespołu. Gdy zlokalizował pierwszą stronę i zobaczył nazwę zespołu, o mało nie zemdlał z wrażenia. Lucem!!!! Przejrzał szybko wszystkie piosenki. Spodobała mu się jedna. "Bezczas". Podszedł do kotary przy scenie i czekał aż piosenka, którą śpiewał Alex z zespołem się skończy. Wziął gitarę i czekał. Zauważył, że Alex zerkał w jego stronę – A teraz, kochani całkiem świeża krew i gość honorowy! Harry James Potter! Zapraszamy na scenę! – Harry wszedł nie pewnie na scenę przyglądając się wszystkim – Pan Potter zaśpiewa nam jedną z piosenek zespołu Lucem. Harry, co nam zaśpiewasz? – spytał Alex, gdy ten zbliżył się do niego. Harry wziął do ręki mikrofon i odpowiedział:
- Zaśpiewam piosenkę "Bezczas" – odpowiedział.
- Wspaniale. Oddaję ci mikrofon i miejmy nadzieję, że nie zawiedziesz nas. Drodzy państwo, oto Harry Potter i piosenka "Bezczas" zespołu Lucem – Alex skierował się ku zespołowi i chwycił swoją gitarę. Harry lekko wystraszony wziął swoją i wpatrywał się w widownię. Jednak coś się stało, gdy tylko pierwsze promienie z góry padły na niego. Z sierpa księżyca wyleciał promień i padł na niego. Na chwilę jego oczy zalśniły jasnym światłem, gdy spojrzał w gwiazdy, następnie chwycił pewniej gitarę i zaczął grać i śpiewać.
Gdy skończył powiedział do mikrofonu monotonnym nieswoim głosem:
- Tę piosenkę dedykuję mojej ukochanej Aliannie. Usłysz mnie moja najmilsza... - po czym powiał lekki wiatr, który wszyscy poczuli. Jego palce poruszały się w rytm owego wiatru i zaczął zaśpiewać kolejną piosenkę:
W rytm tej piosenki wiatr łagodnie niósł się po okolicy, poruszając mniejszymi konarami drzew i liśćmi. Słychać było coś na kształt echa i łagodnego głosu.
- Kim jest Alianna? – spytał Kevin.
- Przecież Harry kocha Eleine – szepnął Percy nie zauważając Kevina – Chyba, że to... Chwileczkę!
- Percy, o co chodzi? – spytał Kevin, jako jedyny z zespołu nie będąc magicznym stworzeniem.
- Kevin? Co tu robisz? – dopytywał się, patrząc na niego.
- Reszta dziwnie się zachowuje... Jakoś inaczej – wyjaśnił.
- Nie jesteś magiczny, znaczy się, nie jesteś ani wampirem, ani druidem, a także elfem – spojrzał na Harry'ego, a potem na widownię – Czyli jesteś czarodziejem. Magia gitary nie działa na ciebie, gdy pojawiają się gwiazdy – stwierdził.
- Czemu gwiazdy Amberlis nie mają na mnie wpływu? – spytał.
- Bo na nie patrzysz na nie oraz nikt nie rzucił na ciebie uroku. No właśnie! Urok! Tu chodzi o rzucenie uroku przez czarnoksiężnika! – spojrzał ponownie na Harry'ego – Kto był pierwszym właścicielem tej gitary? – zadał retoryczne pytanie Percy, spojrzawszy na Kevina.
- Nie wiem – odpowiedział szczerze chłopak.
- A ja wiem! Godryk Gryffindor! Wtedy gitary wyglądały zupełnie inaczej. Mało tego Harry jest wcieleniem Godryka! To dlatego powiedział, tu cytuję: "Tę piosenkę dedykuję mojej ukochanej Aliannie. Usłysz mnie, najmilsza." Żoną Godryka była Alianna Sabrina O'Sullivan. Za pierwszym razem nie skojarzyłem o kogo może chodzić. Pomyślałem o Aliannie Gaunt, ale ona była w końcu jego przyjaciółką i żyje w tych czasach, ale Harry się zakochał w jej córce. Marthcie Aliannie Gaunt – wyjaśnił. W tym momencie skończyła się piosenka i zaczęła kolejna, która Percy'ego zainteresowała.
Druidzi zaczęli klaskać jak oszalali, a Percy stał, gdzie stał, gapiąc się na Harry'ego oniemiały.
- Percy, czy wszystko w porządku? – spytał Kevin.
- Ja... ja... skomponowałem muzykę do tej piosenki... A-a Tom II słowa – wyszeptał.
- Słucham? Skomponowałeś? Przecież ten zespół istniał ponad pięćdziesiąt lat temu! – zawołał. Percy nie zwracając uwagi na Kevina, kontynuował.
- Byłem menadżerem i współautorem wszystkich piosenek zespołu Lucem. Komponowałem muzykę, a reszta tekst – wyjaśnił. Gdy ostatnia nuta piosenki umilkła nagle z nieba wyleciały trzy promienie i zawisły przed Harrym ukazując trzy gwiazdy, które po chwili połączyły się w jedną. Ten odłożył gitarę i wyciągnął rękę. Na jego dłoni pojawił się kamień w kształcie gwiazdy z białym kamieniem po środku.
Nagle światło cofnęło się do nieba, a oczy Harry'ego przybrały ponownie barwę zieleni. Percy, Andy i jego dzieci oraz reszta członków zespołu Sonix podbiegli do niego i zajrzeli przez ramię Harry'ego.
- Co to było? – rozległo się pytanie.
- Co się stało? – to było już drugie pytanie zadane przez kogoś z
publiczności.
- Proszę państwa, ogłaszam pół godziną przerwę! – zawołał wódz. Zespół Sonix oraz Andy, Harry i Percy poszli do kwater zespołu i zamknęli za sobą drzwi.
- Jak myślicie, co to jest? – spytała Sonia już w kwaterach.
- Nie wiem – odparł Alex.
- Percy, może ty wiesz, co to jest? – spytał Harry.
- Hm... Skoro wyszło to z gwiazd Amberlis musi mieć to z nimi związek. Andy, mówiłeś o trzech boginiach, tak? – spytał.
- Tak. Miały dać znak nadejścia wielkiej mocy – wyjaśnił.
- Hm – Percy zastanawiał się przez chwilę, chodząc w tą i z powrotem przypominając sobie, co się wtedy zdarzyło, gdy on tu był, jako Harry. Wziął do ręki kamień i przyjrzał się mu – Elyon! – krzyknął w obcym języku po minucie chodzenia w tą i z powrotem. Przed nimi pojawiła się blond włosa kobieta.
- Słucham, Percy? – przemówiła swoim pięknym urzekającym głosem.
- Elyon, możesz nam powiedzieć, co to za kamień i do czego on służy? Mamy nie wiele czasu – poprosił. Kobieta spojrzała na kamień i po chwili pisnęła z zachwytu.
- O rany! To przecież...! – zakryła usta.
- No, co to jest, Elyon? – spytał Harry. Kobieta spojrzała na niego i zapytała:
- Słyszeliście o boginiach Amberlis? – spytała.
- Tak. Gwiazdy Amberlis to właśnie one. Trzeba zagrać na gitarze wytworzonych z magii elfów i drewna druidów głosem Podwójnego Dziedzica – oświadczył Harry.
- A kto je wyzwolił? – spytała.
- Ja grając na gitarze na dzisiejszym koncercie – odpowiedział.
- To jesteś, kochanieńki, zgubiony! – zawołała.
- Dlaczego? – spytał Alex.
- Dlatego, że jeśli w ciągu 24 godzin nie ukończysz próby u wampirów,
umrzesz! A wraz z tobą wszystkie magiczne stworzenia i czarodzieje, w tym twój
ojciec i rodzeństwo, a nawet Voldemort i jego Horkruksy! – zawołała z
przerażeniem w głosie. Wszystkich przeraziła ta wiadomość, nie pomijając
Percy'ego. Ten po chwili wyjaśnił:
- Harry, Gwiazdy Amberlis dadzą ci siłę, by pokonać zło. Musisz uważać, bo z każdym użyciem będziesz tracić siły witalne – wyjaśnił. Wszyscy spojrzeli na Elyon, a potem na siebie, a na końcu na Harry'ego. Ten gapił się na kobietę przerażony.
- Wodzu, zbierz wszystkich swoich najbardziej zaufanych i najlepszych
wojowników i idź do miasta Mrocznych Druidów. Spotkajcie się tam z moim ojcem –
oświadczył.
- Co mamy zrobić? – spytał mężczyzna, gdy Harry szedł ku namiotowi Alexa. Harry obejrzał się i odparł:
- Niech się zakradną do Piekielnego Dworu i odbiją tylu więźniów, ilu
się da. Wyleczcie ich i niech idą do Hogwartu. Trzeba bronić Hogwart przed
Riddlem. Wiem, że Voldemort chce go przejąć. Oczywiście ci, którzy są
czarodziejami i są po naszej stronie niech go bronią. Rannych mugoli odeślijcie
do Świętego Munga. Niech ich wyleczą, a potem zmodyfikują pamięć i odeślą do
domów. Informujcie mnie na bieżąco. Percy, odwołaj Elyon. Potem ją wezwiemy
wrazie potrzeby – oświadczył.
- Dobrze. Elyon, mogłabyś? – spytał.
- Tak – i chwilę potem już jej nie było, znikając w blasku światła. Pożegnali się z druidami i deportowali się do ponurej doliny, gdzie w oddali stał równie ponury zamek.